De kop eraf!

Help! Ik blog

Ik, die in slakkentempo een sms-je schrijf omdat ik moet zoeken waar nou die letter zit (ik heb de bliebjes uitgezet zodat mensen niet al te hard gaan lachen als ze mij bezig zien).

Ik, die op de academie altijd als hardste schreeuwde niet mee te doen met al die social media onzin (één grote hype die echt contact in de weg staat).

Die ik gaat nu bloggen.

Echt contact staat bij mij trouwens nog steeds op nummer één. Dus als je mij belt terwijl ik een real-life-gesprek heb met iemand anders, zal het gesprek met jou erg kort blijven. Dat is iets wat ik dus echt niet begrijp van anderen die dat niet doen. Ik vind dat zo asociaal!

Nou, nu weet je ook gelijk dat ik boude uitspraken doe. Dat 's min of meer ook 1 van de redenen dat ik blog: ik heb een mening die ik graag deel. Of die altijd goed onderbouwt is, is een tweede. Maar ik sta ook open voor reacties terug. Graag zelf. Bij voorkeur een goede (inhoudelijke) reactie.
Hier een suggestie:

 Andere vormen van reactie (mits zonder vloeken of discriminerende opmerkingen e.d.) zijn natuurlijk ook mogelijk.

Verder doe ik het ook om aandacht te generen voor MEvR de Wit. Zo heet mijn onderneming. Voor het geval je het gemist hebt: ik ben illustrator/ beeldend kunstenaar. Maar daarover zal je de komende tijd echt veel meer gaan ontdekken /lezen/ zien.

Daarnaast ben ik gek op woorden. Woorden zijn vaak een inspiratiebron voor mijn boekjes (al dan niet al uitgevoerd). En binnen een boekje blijf ik met taal spelen: "Hij woelt, wroet, spit en ploegt tot het zweet in straaltjes van z’n vacht af druipt" staat in de wijde weide wereld te lezen. En ook een schaap die aan een ander vraagt: "Of denk je soms dat het gras aan de andere kant groener is?"

En om nog even terug te komen op de reden van het bloggen: als vrouw moet ik zo'n 7000 woorden per dag "kwijt". Althans volgens Peter Faber in Caveman. En om mijn man nou niet altijd 's avonds wakker te houden met mijn geklets kan ik dus ook gaan bloggen (of zouden alleen uitgesproken woorden tellen?) Over woorden kan ik vast nog wel eens een blogje schrijven.

Maar nu wordt het tijd er een einde aan te breien (uitdrukkingen zijn ook zo leuk!) en te koken voor mijn man die net thuis komt. Lang leve de traditie!