Ideale verwachtingen

Gister was ik bij een workshop van Merlijn Twaalfhoven. Hij is altviolist en componist. Hij doet vaak grootschalige projecten op bijzondere locaties (vaak conflictgebieden) waarbij hij kunst in verband met de samenleving brengt.

Ik was er naar toe gegaan omdat ik een boek van hem heb (Kunst in de wereld). Daarinzegt hij ondermeer dat je als kunstenaar van je eiland af moet komen en dat kunst ook buiten de veiligheid en context van een museum of concertzaal moet kunnen bestaan. Daardoor communiceer je op een ander vlak: meer gevoelservaring dan kennisgericht. Ik speel wel eens met de gedachte om een prenten'boek' te maken die geen boekvorm is maar een totaalbelevenis. Een boekvorm dus buiten de gewone context. Met de verwachting om daar meer over te horen ging ik naar de workshop.

De workshop ging echter meer over het ideaal van waaruit jij werkt, de verwachtingen die het publiek heeft en het spanningsveld ertussen. Zijn visie is dat je die imperfectie, verwarring of dat probleem niet hoeft op te lossen. Het is veel spannender om dat spanningsveld zichtbaar te maken en niet jouw ideaal maar het dilemma het onderwerp te laten zijn. Dan ook kan het publiek ophouden afstandelijk publiek te zijn, waardoor nieuwe ervaringen mogelijk zijn. In zijn video's laat hij dan ook zijn imperfecties en dilemma's zien. Daardoor zullen zijn video's ook eerder gespreksstof opleveren dan wanneer hij een 'perfecte project' zou hebben afgeleverd.

Het was een interessante workshop, maar hij strookte alleen niet met mijn verwachtingen.

Over wat mijn idealen zijn zal ik het nog wel een keer hebben.